جهان ، آلوده ی خواب است.
فرو بسته است وحشت در به روی هر تپش ،هر بانگ
چنان که من به روی خویش
در این خلوت که نقش دلپذیرش نیست
و دیوارش فرو می خواندم در گوش:
میان این همه انگار
چه پنهان رنگها دارد فریب زیست!
شب از وحشت گرانبار است.
جهان آلوده ی خواب است و من در وهم خود بیدار:
چه دیگر طرح می ریزد فریب زیست
در این خلوت که حیرت نقش دیوار است؟
"سهراب سپهری"
آدمها بعضی وقتها تظاهر می کنند.......به چیزی که نیستند!!!!!!!!اینقدر تظاهر می کنند که دیگر خودشان را فراموش می کنند........ از خود واقعی شان هراس دارند و می ترسند ..........آدمهای متظاهر همیشه وحشت زده هستند !!ترس ازاینکه بااندک اشتباهی چهره اصلی اشان برملاشده و دیگران آگاه گردند که آنها تظاهر به آن چیزی می کنند که نیستد......!
افکار ما تبدیل به کلمات میشوند ؛ کلماتی که بزبان می آوریم ، همان هایی با آن خودمان را فریب می دهیم... .کلماتی که اعمال ما می شوند اعمالی که ما صاحبشان نیستیم.اعمالی که روزی عادات ما میشوند؛عاداتی که نمی توانیم ترک کنیم.
عاداتی که باز روزی تبدیل به شخصیت ما می شوند ؛چیزی که روزهای زیادی به دنبالش می گشتیم و در آخر شخصیتی که سرنوشت ساز ما است ؛ سرنوشتی که آرزویش را داشتیم.
حال سئوال اینجاست که چرا تظاهر؟
چرا فرورفتن درقالبی که اندازه ما نیست؟