خودبزرگ بینی یک آسیب زیانباراجتماعی.......................سروی

تن آدمی شریف است

                         ..........به جان آدمیت

نه همین لباس زیباست

                         ..........نشان آدمیت

اگر آدمی به چشم است و زبان و گوش و بینی

چه میان نقش دیوار و میان آدمیت

گاهی اوقات  ما دریک آن چنان دچارخودبزرگ بینی می شویم که دیگران را بسیارکوچک می بینیم!!!......... .

چند روز پیش همراه خانواده به قصد گردش  منزل را ترک کردیم و بر سر چهارراه پشت یک چراغ قرمزمنتظربودیم

در همین دقایق بود که آقایی حدودا 60 ساله با لباسی مندرس و کهنه و عصا به دست رد شدند. پدرم فکر کردند که این آقا متکدی هستند و به قصد پول دادن و یا به اصطلاح کمک کردن پنجره ی ماشین را پایین کشیدند و گفتند : پدرجان ، آقا ، بیا ، بیا ....آن آقای محترم به پدرم نگاهی انداخت وگفت :: تا وقتی شما من پیرمرد را اینطور صدا می زنی جوابت را نمی دهم . تا وقتی با نگاه به لباس من اینگونه برداشت می کنی من هم با دیدن ماشین تو رویم را ازشما بر می گردانم.

این شد که پدرم از آن آقا پوزش خواهی  کرد.

مادرم اول فکرمیکرد آن آقا دچارمشکل روحی بود ه ولی بعدافهمید که اینگونه نبوده اما پدرم گفتند که او درست گفته و من اشتباه کردم و من درس بزرگی گرفتم........یادگرفتم با نگاه به لباس آدمها هرگزنمی توان درموردشخصیت آنها گمانه زنی کرد.........................!

تلاش کنیم نگاهمان به دیگران نگاه توام با خودبزرگ بینی نباشد ودچارچنین اشتباهات بزرگ نشویم.